“Mijn naam is Manon Middendorp. Zeven jaar geleden is mijn leven compleet veranderd. Ik was samen met mijn toenmalige schoonfamilie onderweg naar een vakantie in Frankrijk. Maar helaas zijn we daar nooit aangekomen. Zoals velen dommelde ik tijdens de lange rit weg in de auto. Tot ik plots wakker schrok in een nachtmerrie. Ik keek om mij heen en ik zag overal bloed, ik hoorde geschreeuw en gehuil. Ik had gelijk door dat we een auto-ongeluk hadden gehad. Ik lag een beetje half uit de auto en had op dat moment nog niet door wat er met mij aan de hand was. In totaal zaten we met zes personen in de auto en de persoon achter mij had een slagaderlijke bloeding. Ik wou hem helpen en probeerde te gaan staan, maar merkte dat dat niet lukte. Ik wou kijken naar mijn benen om te achterhalen waarom ik niet kon staan. Mijn toenmalig vriendje pakte mijn hoofd en zei “kijk maar niet”. Maar ik ben eigenwijs en deed dat natuurlijk wel. Ik zag mijn voeten en het voelde alsof ik naar een horrorfilm keek. Mijn beide voeten waren zwaar verbrijzeld. Bij beide voeten staken de botten er aan alle kanten uit en links hing mijn vel los van mijn enkel. Toen raakte ik in complete paniek en vanaf dat moment belandde ik in een rollercoaster.”
"Vanaf dat moment belandde ik in een rollercoaster"
“Toen ik het ziekenhuis werd binnengebracht is er verteld dat mijn rechtervoet kans van slagen had, maar dat mijn linkervoet zodanig verbrijzeld was dat ze niet zeker wisten of mijn voet het wel zou redden. In totaal heb ik acht weken lang in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen gelegen en ben ik dertien keer geopereerd. Vele operaties duurden lang. Waaronder een operatie van zestien uur. Tijdens mijn ongeluk was het vel van mijn enkel los van mijn voet gekomen. Dit vel hebben ze direct proberen terug te zetten, maar helaas stierf het af. Tijdens de operatie van 16 uur hebben ze geprobeerd om een soort enkel na te maken door middel van een spier uit mijn rug te halen en huid van mijn bovenbeen. Er werd gezegd dat als de hiel zes dagen lang een hartslag had en dat mijn lichaam de huid en de spier had geaccepteerd. Helaas werd ik op de zesde dag wakker met enorm hoge koorts. Ik moest direct geopereerd worden en wat bleek;, de hiel had het niet gered. Mijn lichaam was op en ik was op. Na zes weken lang operatie in en uit is uiteindelijk mijn linkeronderbeen geamputeerd.”
“Toen mijn ouders mij vertelden dat er een kans was dat mijn onderbeen geamputeerd moest worden, heb ik heel hard gehuild. Ik was 17 jaar en had eerlijk gezegd geen goed beeld van een prothese. Als ik het ging googelen zag ik alleen maar ouderen met een prothese, niet één keer een jong meisje. Ik zag al mijn vriendinnen van school uitgaan en hun leven vieren zoals je moest doen als een zeventienjarig meisje, maar ik lag in het ziekenhuis te proberen mijn leven weer op te pakken. Toen ik eenmaal mijn prothese had, was ik er enorm onzeker over. Ik verstopte altijd mijn been en mijn littekens en liep in de zomer met lange broeken. Dat doe ik nu niet meer. Ik blijf het af en toe nog steeds lastig vinden als mensen mij nastaren of als mensen opmerkingen maken. Maar ik verstop mijn prothese niet meer. Het hoort bij mij nu. Ik ervaar bijna dagelijks dat iemand wel een opmerking over mij en mijn been maakt. Mensen zien dat je ‘anders’ bent en behandelen je dan ook zo. Ik zou liegen als ik zeg dat het mij niks doet. Het is elke dag een gevecht om proberen te bewijzen dat je net als ieder ander bent, maar helaas wordt dat elke dag weer bevestigd dat ik dat dus niet ben. Ik heb gelukkig hele lieve mensen om mij heen die mij hier altijd bij helpen en die altijd achter mij staan. Dat vind ik enorm fijn.”
"Mijn prothese hoort nu bij mij"
“Zoals hierboven beschreven dommelde ik dus weg in de auto. Hierdoor weet ik zelf niks meer van het ongeluk. Alleen dat ik ‘wakker werd’ in de auto. Voor mij was het verwerken van het ongeluk dan ook erg lastig. Ik hoorde allemaal verschillende verhalen en wist zelf niet wat de juiste was. ik wist alleen dat het een auto-ongeluk was met een vrachtwagen.
Ondanks het harde revalideren hield iets mij enorm tegen in mijn herstel. De jaren die na het ongeluk verstreken, de relatie met mijn toenmalig vriendje die uitging en ik hoorde niets van de vrachtwagenchauffeur. Ik kon dit dan ook niet begrijpen. Waarom laat je niks van je horen als je weet dat een zeventienjarig meisje haar been is verloren, wil je niet eens wil weten hoe het met haar gaat? Ik creëerde dan ook een beeld van een hele nare man in mijn hoofd. Tot ik op een dag een telefoontje kreeg van mijn advocaat. “Ik heb iemand van perspectief herstelbemiddeling aan de lijn, de vrachtwagenchauffeur wil je graag spreken.” Ik was in shock. Ik verwachtte het kort na het ongeval, maar het was nu drie jaar later? Waarom nu pas? Ik weigerde in eerste instantie dan ook een gesprek, maar het bleef toch knagen. Ik wil eigenlijk wel weten wat er is gebeurd en waarom hij niets van zich heeft laten horen. Ik ging daarom het gesprek aan. Via perspectief herstelbemiddeling ben ik voorbereid op het gesprek. We spraken op neutraal terrein tussen onze beide woonplaatsen in af. Ik was bloedzenuwachtig, mijn hart zat in mijn keel omdat ik heel erg bang was voor die ‘norse man’ die in die kamer zou zitten. Op het moment dat ik die kamer binnenstapte en hem zag zitten, viel er een enorme last van mijn schouders. Daar zat geen gemene norse man, daar zat een enorm lieve man samen met zijn vrouw, met veel verdriet in hun ogen. Ik wist toen gelijk: “Deze man heeft nooit een nare bedoeling gehad.”
Het gesprek verliep goed. Ik had van tevoren met de bemiddelaar vragen opgeschreven die ik wou stellen. Tijdens het gesprek heb ik hier ook alle antwoorden op gekregen. Het voelde fijn om over het ongeluk te praten met iemand die je ondanks dat je elkaar niet kent, zo goed begrijpt. Ik kijk dan ook erg positief terug op het gesprek. Tot op de dag van vandaag heb ik dan ook nog contact met de vrachtwagenchauffeur en zijn vrouw. Het ongeluk was op 12 augustus en altijd rond die datum krijg ik een berichtje van hem en zijn vrouw.”
“Zoals ik hierboven al beschreef, verstopte ik altijd mijn prothese. Ik wou dan ook altijd een prothese die zo echt mogelijk leek. Dit waren dan ook enorm zware protheses die niet lekker liepen. Maar omdat ik mij er zo voor schaamde, nam ik dat maar voor lief. Toen ik in het ziekenhuis lag, heeft mijn moeder contact gehad met orthopedisch instrumentenmaker Frank Jol. Hij heeft de artsen advies gegeven over de amputatie van mijn stomp. Zijn naam is altijd bij ons blijven hangen. Echter woon ik in omgeving Emmen en zit zijn zaak in Amsterdam. Hierdoor heb ik eerst een instrumentenmaker dicht bij huis gehad. Ik wou heel graag weer goed kunnen sporten en merkte dat mijn dagelijkse prothese ook niet naar wens was. Ik heb daarom de stap gezet om toch een keer naar Amsterdam te komen. Dat heeft alles voor mij veranderd. Van een meisje dat zich schaamt met een prothese die zo echt mogelijk moet lijken, naar een meisje die met trots loopt met een zwart been van carbon. Hier is een intensief begeleidingstraject vanuit Frank Jol aan vooraf gegaan. Zowel mentaal en fysiek word je in Amsterdam getraind. Voor mij is dit de beste keuze geweest want ik ben er op beide gebieden heel erg vooruit gegaan.
Momenteel heb ik in totaal drie prothesebenen. Mijn dagelijkse prothese, mijn sportprothese en mijn zwemprothese. Ik vind het enorm belangrijk om de juiste protheses te hebben. Hierdoor kom ik namelijk zo dicht mogelijk bij de oude Manon en kan ik de dingen doen die ik leuk vind.
Vaak heb ik de vraag gekregen waarom je een sportprothese of een zwemprothese nodig bent? Ik leg het altijd zo uit: Stel ik had geen zwemprothese en ik ben op vakantie. Dan moest ik als jong meisje of naar het strand lopen met mijn prothese. Daar mijn prothese uit doen bij het water. Het water in hinkelen en er dan maar proberen zien uit te komen en dan nog maar hopen dat je prothese er staat. Terwijl je met de juiste voorzieningen je leven veel beter kan leiden. Mijn sportvoorziening is dan voor mij ook enorm belangrijk. Sporten helpt mij enorm bij mijn mentale gezondheid. Door het sporten voel ik me sterk en fit. Ik ben dan ook enorm dankbaar dat ik een sportvoorziening heb. Ik zou nog heel graag willen leren hardlopen. Omdat ik dat voor het ongeluk ook altijd deed. Daarvoor heb ik een blade nodig. Ik hoop dat ik die binnenkort ook mag krijgen.”
“Ik heb lang moeten revalideren om de oude Manon terug te worden. Ik besef mij goed dat ik nooit meer de oude ik zal worden, maar we proberen wel zo dicht mogelijk bij de oude Manon te komen. Als ik terug denk aan de zeventienjarige ik, zie ik daar een enorm onzeker meisje dat niet weet hoe haar toekomst eruit ziet. Als ik nu naar mezelf kijk, zie ik een sterke vrouw door alles wat ze heeft meegemaakt. Ik zou graag voor alle jonge meiden of jongens een voorbeeld willen zijn. Dat wat er ook gebeurt, je altijd trots op jezelf mag zijn en dat je niet alleen bent. Ik weet dat ik mijn verleden altijd zal meenemen in een rugzakje. Maar zelf vind ik het een sterk rugzakje. Ik studeer momenteel rechten en volg nu als minor conflictmanagement. Ik wil later heel graag gaan werken binnen de letselschade. Het is mijn droom om mensen te kunnen helpen met de ervaring die ik heb meegemaakt. Ik weet nu hoe belangrijk het is om de juiste mensen om je heen te hebben. En wat de juiste hulp met je kan doen.”
Manon sprak vorige maand tijdens het PPS Congres De Blik Vooruit. Daar sprak ook Frank Jol, die Middendorp voorzag van haar protheses. Hij noemt zijn werk ‘geen sexy vak’. “Iedereen denkt al snel aan oudere mensen die nauwelijks meer bewegen. Maar dat hoeft niet zo te zijn. Team Frank Jol daagt iedereen met een fysieke beperking uit om het beste uit zichzelf te halen. “Mijn moeder zei vroeger: kan ik niet, ligt op het kerkhof. En wil niet ligt ernaast.” Lees het hele verhaal van Jol op onze site.