Roos werkt in een verpleeghuis als verzorgende en is daarnaast bezig met haar opleiding tot verpleegkundige. Maar nu even niet. Op 1 april is Roos in een kunstmatige coma gebracht en negen dagen later is ze pas weer bijgekomen. Ze is nu, drie maanden verder, nog steeds herstellende van corona en wil ons waarschuwen. “Corona is een monster.”
“Op woensdag heb ik nog gewerkt. Zelfs een dubbele dienst gedraaid. Een van de bewoners was stervende en ik wilde er graag bij zijn. Je draait op zo’n moment op adrenaline. Zijn familie kon niet bij hem komen en die bewoner zou eenzaam overlijden. We kregen hem niet stabiel. ‘Dit is corona’, zei een van de artsen. Ik had nog nooit zoiets gezien. Corona is een monster dat je hele lijf aantast. Het is zo ongrijpbaar. Hij is die nacht overleden. Alleen. De volgende ochtend was ik zelf ziek.”
"Ik heb nooit koorts, maar de temperatuur was opgelopen naar 41,8"
Ambulance
“Ik heb nooit koorts, maar voelde me niet lekker, dus ik besloot de temperatuur op te nemen. Ik had 38,8, maar het ging nog wel. ’s Middags werd dat minder en bleek ik ineens boven de 40 te zitten. Het ging hard. Op zaterdagavond voelde ik me zo benauwd en had ik zoveel pijn dat ik het ziekenhuis belde. Ik had vocht achter mijn longen en de temperatuur was opgelopen naar 41,8. Toch heb ik moeten smeken om naar het ziekenhuis te mogen. En vervolgens kreeg ik de vraag of ik zelf kon komen, want anders moest er een ambulance komen. Daar ben ik wel boos over geworden. Waarom wordt er niet geluisterd? Waarom leren we nou niks? Ik heb een afdeling met dertien mensen die allemaal anders zijn. We kunnen mensen qua zorg niet in een hokje duwen, maar dat gebeurt nog steeds. Uiteindelijk heeft een vriendin me naar het ziekenhuis gebracht.”
Kunstmatige coma
“Ik weet niet of ik de IC had kunnen ontlopen als ik eerder was geholpen. Ik ben astmapatiënt. Maar ik hoop wel dat het nu anders gaat. Ik zat redelijk aan het begin van de crisis en werd op zaterdag 28 maart opgenomen. Op maandag lag ik op de IC en werd ik in een kunstmatige coma gebracht. Het ging allemaal zo snel. Ze hebben nog geprobeerd om de corona onder controle te krijgen, maar ik had een bacterie op mijn longen, begon te braken en had inmiddels 15 liter zuurstof nodig. De enige optie was de IC, anders kwam ik te overlijden. Ik werd kunstmatig in slaap gebracht en op dat moment weet je niet of je ooit nog wakker wordt.”
"Je weet niet of je ooit nog wakker wordt"
Zoon in quarantaine
“Het was bizar, ook voor mijn jongste zoon. Ik heb drie kinderen. Mijn jongste is 19 en woont als enige nog thuis. Hij zag zijn moeder de deur uitgaan, moest zelf in quarantaine en wist niet of ik nog terug kwam. Daar heb ik nog wel eens moeite mee. Na een dag of tien werd ik wakker. Ik hoorde geluid en voelde een pijpje in mijn keel dat me vreselijk in de weg zat. Na een onderzoek bleken mijn waardes zo goed dat het pijpje weg mocht. Ik werd nog zo’n twee uur beademd door een masker, maar daarna kon ik het zelf. ’s Avonds belde ik mijn oudste zoon, die die dag 26 was geworden. Mijn telefoontje was het mooiste cadeau dat hij ooit kon krijgen, vertelde hij me.”
Zorg is een roeping
“Ik zit nu zo’n 25 jaar in het vak. Toen ik vier was, zei ik al tegen mijn vader dat ik later zieke mensen wilde helpen die niet voor zichzelf konden zorgen. En ik weet nog zo goed hoe teleurgesteld ik was toen ik twee punten te kort kwam voor mijn Cito-toets. Ik mocht niet naar de MAVO en die MAVO had ik nodig om verpleegkundige te kunnen worden. Uiteindelijk heb ik de lange route gevolgd. Ik heb eerst zes jaar op de administratie gewerkt, maar ik heb een zorghart. Zorg is voor mij een roeping. Vanmorgen was ik even op mijn afdeling en dan bloeit mijn hart op. Ik wil aan het werk, maar dat red ik nog niet.”
"Ik wil zo graag aan het werk, maar red het (nog) niet"
De hele dag slapen
“Ik voel me nu goed, maar heb nog veel restverschijnselen. Ik ben vaak duizelig, kan de hele dag slapen en mijn linkerbeen doet zeer. Ik heb geen gevoel in de toppen van mijn huid. Je kunt knijpen of prikken wat je wilt, ik voel er niks van. Dat maakt me onzeker. Ik voel me opgesloten, maar durf niet te fietsen. En als ik wil wandelen, neem ik een rollator mee. De eerste drie maanden zijn om, maar ik ben er nog niet gerust op. Mijn conditie is nog zo zwak. En dan heb ik psychisch ook het nodige te verwerken. Ik kan niet op woorden komen en ben veel in de war. Corona is geen stevig griepje, maar als ik nu zie wat mensen doen … Het is voor mij geen vraag of er een tweede ronde komt. En wat dan? Ben ik dan sterk genoeg? Ik weet het echt niet.”
"Het is voor mij geen vraag of er een tweede ronde komt"
Zorg na Werk
“Een collega die ook in de OR zit, maakte me attent op de Stichting Zorg na Werk in Coronazorg (ZWiC). Zij heeft me geholpen om een aanvraag in te dienen voor financiële hulp. Ik was een van de eersten die dat deed. Vorige week kreeg ik een telefoontje dat ik in aanmerking kom. Ik vond het al heel bijzonder dat ik aanspraak mocht maken en nu krijg ik nog een eenmalige financiële bijdrage ook. Van de week zei ik tegen een vriendin dat het heel bizar is om een aanvulling te krijgen, terwijl je niet weet of je ooit nog de oude wordt. Ik doe wat ik kan en het is heel dubbel, maar ik hoop zo dat ZWiC wat meer bekendheid krijgt. Ik ben ze heel dankbaar!”
De Stichting Zorg na Werk in Coronazorg, kortweg ZWiC genoemd, is een initiatief van zorgverleners voor zorgverleners. Het bestuur wordt voorgezeten door een traumachirurg en een orthopedisch chirurg. In de Raad van Advies is het Verbond van Verzekeraars vertegenwoordigd, dat als partner “graag bijdraagt aan zo’n belangrijk maatschappelijk initiatief”.
De tekst op de website van ZWiC spreekt boekdelen: ‘Nederland applaudiseerde voor de zorgverleners. Maar applaus is niet genoeg.’ De stichting hoopt met giften en bijdragen – onder meer die van de verzekeringssector - zorgverleners en hun familieleden (financieel) te kunnen bijstaan. Meer informatie is te vinden op de website van ZWiC.
Was dit nuttig?