Ze is doelgericht, houdt van lijstjes, maar is bovenal mensgericht. In april maakte ze de overstap van HDI naar Klaverblad. De reacties hebben haar verbaasd. Sharon van Herel maakt haar eigen keuzes. “Ik doe veel op gevoel.” Een portret van een pragmatische topvrouw.

Het gesprek vindt plaats op het kantoor van Klaverblad Verzekeringen in Zoetermeer. Van Herel praat vaak met haar handen om woorden kracht bij te zetten. Als ze het woord ‘breed’ gebruikt, beeldt ze dat ook letterlijk uit en strekt ze haar armen. Opvallend is verder dat ze aan een half woord genoeg heeft. Als het gesprek over haar overstap van HDI naar Klaverblad gaat, refereert ze meteen zelf aan het artikel in AM, waarin Klaverblad ‘oubollig’ wordt genoemd. “Het heeft mij verbaasd dat veel mensen mijn stap ‘opmerkelijk’ noemden. Voor mij was de keuze heel logisch. Bij HDI heb ik in zestien jaar een grote ontwikkeling doorgemaakt. Veel uitdagingen op mogen pakken, maar ik wilde dat niet nog vijftien jaar doen.” Ze lacht: “Op de winkel passen, past niet zo bij mij.”

Klaverblad moderniseren

En ja, ze weet het als geen ander. Er is werk aan de winkel in Zoetermeer. “Klaverblad moet hier en daar nog moderniseren. We moeten bijvoorbeeld werken aan onze productenlijn en een nieuwe koers bepalen.”
Maar er is ook een andere kant, benadrukt ze. “Klaverblad is een oerhollands bedrijf, zowel in uitstraling als in positionering. We zijn betrouwbaar en een beetje eigenwijs. Er zit zoveel trots bij onze medewerkers. Dat is mooi om te zien.”
Voorlopig is die nieuwe koers voor Van Herel nog wel een zoektocht. “Ik zit hier pas vier maanden. Klaverblad heeft een sterk DNA. Dat moeten we naar de tijd van nu brengen en dat zal best een keertje schuren, maar we moeten ook oppassen dat we niet het kind met het badwater weggooien.”

Aan de knoppen draaien

De positie die ze nu bekleedt bij Klaverblad is niet te vergelijken met die bij HDI. “Natuurlijk moet ik hier ook verantwoording afleggen (aan de Raad van Commissarissen), maar ik kan veel meer aan de knoppen draaien dan in Rotterdam. Ik ben in de volle breedte verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van Klaverblad. Ik mag me bemoeien met onze producten en processen, het toezicht, de innovatie, etc. Dat is nooit saai. Elke keer weer ben ik verbaasd wat er allemaal voor nodig is om een bedrijf te runnen. Dat gevoel had ik bij HDI al, maar dat is nu nog meer tastbaar. Een nieuwe koers bepalen, samen met alle medewerkers hier in huis. Dat zijn mooie ingrediënten voor een leuke baan hoor.”

Anders dan anders

Van Herel doet veel anders dan anderen. Ook al zal ze dat zelf niet zo snel zeggen. Ze doet het vooral anders dan haar voorgangers. Dat leverde haar een overweldigend onthaal op tijdens haar eerste werkdag. “Die fantastische ontvangst heeft me enorm verrast. Voordat ik ben benoemd, heb ik leuke gesprekken gehad, en had ik al een beetje indruk van het bedrijf. Maar dan weet je nog niks van de medewerkers zelf.”
Ze is naar eigen zeggen vooral positief verrast door de kwaliteit en de cv’s van de mensen bij Klaverblad. “We zijn van alle markten thuis. Dat heb ik helemaal gemerkt toen ik met medewerkers op pad ben geweest. Ik wil graag snappen wat er speelt op de werkvloer, dus heb er een gewoonte van gemaakt om de mensen regelmatig op te zoeken. Managers hebben niet altijd door waar mensen mee worstelen. Als je met ze praat, hoor je veel beter wat er speelt en pik je bovendien allerlei goede ideeën op.”

Oprechte aandacht

Het toverwoord valt: aandacht. Van Herel heeft oog voor mensen en toont oprechte belangstelling. “Ik ben geen redder. Zo werkt het niet. Ik ben naar Klaverblad gekomen om beweging te brengen. Dat doe ik niet alleen. Ik hoop dat de medewerkers mij intussen zien als iemand die verbindt en faciliteert, want ik kan heel makkelijk loslaten. Afgelopen zomer ben ik een maand op vakantie geweest. Dan draait alles hier gewoon door.”
Ze kijkt veelzeggend en opent haar handen als een soort dirigent. “Goede leiders bieden duidelijkheid. Ze weten waar het bedrijf heen moet en waarvoor iedereen elke dag zijn bed uitkomt. Goede leiders zijn daar helder over, maar weten ook dat ze voor die weg ernaartoe álle mensen nodig hebben.”

Normen en waarden

Ze legt veel nadruk op het woord alle. Expres. “Misschien heeft het met normen en waarden te maken, maar ik vind iemand die de lunch bereidt of achter de receptie zit net zo belangrijk voor het bedrijf als het management.”
In de podcast Leaders in Finance vertelde Van Herel eerder dat ze tijdens haar studie in de horeca heeft gewerkt en daar het nodige heeft geleerd. “Ik heb vijf jaar pannenkoeken geserveerd. In die tijd heb ik wel ervaren hoe het is om serviceverlenend te zijn en neerbuigend te worden behandeld. Een ‘klant’ snauwde mij af met: jij snapt dat toch niet! Die man wist niks van mij, maar had zijn oordeel over een serveerster al klaar. Dat was voor mij een wijze les.”

Gelijkwaardigheid

Het is een woord dat Van Herel vaker in het gesprek laat vallen en dat als een rode draad door haar eigen leven loopt: gelijkwaardigheid. “Ik heb heel lang het tij mee gehad. Alles liep op rolletjes, maar ook voor mij sloeg op een dag ineens de deur dicht. Gek genoeg valt dan het kwartje pas en realiseer je je ineens dat je bijvoorbeeld de enige vrouw in het gezelschap bent. Zou het daaraan liggen? Het klinkt stom, maar ik heb altijd gedacht dat je gewoon hard moet werken en dan komt het wel goed. Ik heb me daardoor altijd aangepast en gelachen om grappen die ik niet begreep. Ik ben me ook pas gaan afvragen hoe dat voor anderen is toen ik er zelf last van kreeg. Ik ben een vrouw, mijn ouders zijn niet hoogopgeleid, maar al met al heb ik wel 5 van de 7 vinkjes. Hoe is dat voor iemand met een andere seksuele geaardheid? Een andere huidskleur? Of voor iemand die onze taal niet spreekt en misschien maar één of twee vinkjes kan zetten? Geen idee.”

Mentor

Ze denkt even na en citeert dan een beroemde uitspraak van Johan Cruijff: je gaat het pas zien als je het doorhebt. “Klinkt simpel, maar het is een waarheid als een koe.”
Na het dichtklappen van die deur wordt Van Herel steeds nieuwsgieriger naar anderen. Ze praat veel met collega’s bij HDI, wil zichzelf ontwikkelen (“waarom zou ik lachen om een grap die ik niet snap”) en wordt mentor bij Giving Back van ‘iemand die maar heel weinig vinkjes heeft’. “Al doende leert men. Het is nooit mijn missie geweest om mentor te worden. Of rolmodel. Ik wilde mijn verantwoordelijkheid als leider nemen en als je je kwetsbaar en oprecht durft open te stellen, komen mensen vanzelf op je af. Young professionals wilden koffie met me drinken. En ik met hun, want ik had het op mijn 25e ook best fijn gevonden om met iemand te kunnen sparren.”

Oma als voorbeeld

In haar eigen werk had Van Herel geen rolmodel of mentor, maar in haar privéleven zijn er genoeg mensen die haar hebben geïnspireerd. “Mijn vader bijvoorbeeld, die heel zijn leven hard heeft gewerkt. Maar als ik echt moet kiezen, heeft mijn oma mij het meest geïnspireerd. Haar man overleed in de jaren zeventig bij een scheepsongeval in de Rotterdamse haven. Zij bleef achter met zeven kinderen. Ze had alle reden om zielig in een hoekje te gaan zitten, maar deed het tegenovergestelde. Ze haalde haar rijbewijs, leerde zwemmen, ging op reis en bleef dezelfde lieve, zachte vrouw die ze altijd al was. Ze vond het ook prima dat haar dochters fulltime gingen werken of van de gebaande paden afweken en andere beroepskeuzes maakten. Alles kon, mijn oma stimuleerde dat haar kinderen hun kansen pakten en beter wilden worden.”

Ontwikkelen

Diezelfde instelling kenmerkt ook Van Herel. “Ik wil mezelf blijven ontwikkelen. En ik wil niet stilzitten. Ik leef in het nu en ben heel efficiënt. Ik sta elke dag vroeg op en heb genoeg tijd om naar een podcast te luisteren, aan yoga te doen, met vriendinnen af te spreken en hard te lopen. Daar vind ik, zelfs na het lopen van de marathon van Rotterdam (‘de mooiste’), nog steeds niet veel aan, maar ik doe het wel.”
En ze leest graag. “Ik lees zeker een boek per week. Fictie en non-fictie. Ik lees ook vaak meerdere boeken tegelijk. Ik wil nieuwe dingen leren en nieuwsgierig blijven.”
Soms betekent het dat ze uit haar comfortzone moet stappen. Zoals die keer dat ze drie maanden stage heeft gelopen in Hongkong. “Spannend? Zeker, maar ik doe het wel.”

Grenzen bewaken

Het lijkt bijna alsof Van Herel meer dan 24 uur in een dag heeft zitten, maar ze moet heel hard lachen als de vraag komt of het voor haar wel genoeg is. “Zeker. Ik hoef geen zestig uur in de week te werken. Integendeel. Ik kan mijn grenzen heel goed bewaken.”
Ze kijkt ernstig. “Ik ben de oudste van drie dochters. Mijn vader was opgeleid tot automonteur, maar heeft zich omgeschoold tot prothesemaker. Eerst werkte hij in loondienst, later voor zichzelf. Hij werkte hard, te hard en dat ging gigantisch fout. Hij raakte overspannen en mijn moeder werd daar zo door overweldigd dat ook zij tijdelijk de grip verloor. Je snapt dat het toen even niet zo gezellig was bij ons thuis. Ik voelde als oudste de druk en heb daar veel van geleerd. Hardwerken is niks mis mee, maar je moet wel goed op jezelf letten. En op die ander. Iedereen heeft behoefte aan aandacht.”

(Tekst: Miranda de Groene - Beeld: Ivar Pel)